Ulubione słowo Greka? Poza przekleństwami, których używają nagminnie prawie, że od najmłodszych lat :D. Zdecydowanie jest to fraza „Nie szkodzi” (den peirazei). Zaplanujemy coś, ale nie uda nam się tego zrealizować?

• „Nie szkodzi”, przecież możemy zrobić coś innego.

• Nie wyszedł mi obiad? „Nie szkodzi”, zjemy coś na mieście.

• Nie dostaniesz wolnego na święta? „Nie szkodzi”, wezmę inny dzień wolny.

• Spóźnimy się? „Bardzo duże „nie szkodzi”, przecież na Nas poczekają.

Mam wrażenie, że jest to maksyma „Żyj chwilą, nie myśl o tym co będzie potem”. A jeśli coś Ci nie wyjdzie, nie szkodzi, przecież to nie koniec świata. Tej cechy zdecydowanie powinnam się nauczyć od Matiego.

Spóźnienie… To zdecydowanie cecha greckiego narodu. Od kiedy tu jestem kilka razy wychodziliśmy  ze znajomymi i jeszcze nigdy nie zdarzyło nam się być na czas. Ale pomimo tego, że my spóźniliśmy się pół godziny i powinni na Nas czekać ubrani i gotowi do wyjścia, to i tak nikt nie jest przyszykowany. W związku z tym czekamy kolejną godzinę… Przecież nigdzie nie musimy się spieszyć, mamy przed sobą całą noc…

Słowo spóźnienie to w Grecji prawie że tabu. Nigdy nie mówcie Grekom, że się spóźnili, bo bardzo tego nie lubią i potrafią się nawet o to obrazić! Ja, gdy mówię, że się spóźnimy, zostaję prawie zamordowana wzorkiem, po czym słyszę, że to moja wina, bo naciskam, żebyśmy byli na czas. Przez to wszystko musi robić szybko i gubi się w tym co robi :D.

Grecy to naród bardzo dumny, a do tego też bardzo uparty. Każdy z nich zawsze musi mieć rację. Gdy raz wyszliśmy z większą liczbą znajomych, nie widziałam kogo mam słuchać. Każdy z nich zaczynał mówić, twierdząc, że to on ma rację. Łącznie z Matim. On wie wszystko najlepiej. Ile przypraw należy użyć (choć to ja je przygotowuję po raz setny, a on po raz pierwszy), na którym palniku mam podgrzać obiad, które danie jest lepsze w restauracji i tak dalej…

Gdy zaczynamy rozmowę, a moje zdanie nie zgadza się z jego, rozpoczyna się między nami taki dialog:

Ja: (wypowiadam swoje zdanie na jakiś temat)
On: Co ty mówisz! Na pewno tak nie jest.
Ja: Naprawdę, uważam że tak jest.
On: Nie, tak się nie dzieje, bo…

I rozmowa trwa tak długo, póki nie przyznam mu racji. Za każdym razem, gdy tak robi, wypominam mu to. Wtedy słyszę „Okej, nic już więcej nie powiem”, by po pięciu minutach znów zrobić dokładnie to samo… To nic, że na samym początku, mówi, zrobimy to, co chcesz. Ostatecznie i tak wychodzi na jego.
Mama powiedziała mi, że związek z Polakiem jest trudny, a co dopiero z obcokrajowcem. Ale jestem w stanie zaryzykować, ponieważ jak mówią, „kto nie ryzykuje nie pije szampana”. 🙂